De musical vertelde het verhaal van twee steden: Nederdam en Oppenheim. Ze leefden in ruzie en streden om het plein met het standbeeld van de oude man. Als ze ruzie maakten en vol haat waren, kwam de ratman langs. Hij draaide de zandloper om en zette de tijd stil. Hij nam zijn rat en zoog het kwaad bloed uit de stedelingen. Dat zond hij naar beneden via het standbeeld en in de plaats kreeg hij een brief. Lize, inwoner van Nederdam, en Toon, inwoner van Oppenheim, zagen dit gebeuren want zij voelden geen haat, zij hadden geen kwaad bloed en voor hen stond de tijd niet stil... Ze begrepen er niets van. Hoe kwam dit? Wat had dit allemaal te betekenen? Ze wilden dit onderzoeken en kropen in het standbeeld naar beneden. Daar werd hen alles duidelijk. Onder de steden leefden de ratten. Zij verzamelden het kwaad bloed om druk te maken om de kleppen van hun machine in beweging te zetten. De machine zorgde er voor dat het Ardermeer niet overstroomde. Als dat toch zou gebeuren zouden de steden Nederdam en Oppenheim overstromen.
Maar... Lize en Toon werden betrapt en gevangen genomen door de ratten. Deze waren blij met hun vangst. Want de ratman die ze nu hadden werd al oud en Toon kon hem vervangen. Daarvoor sloten ze Lize op, net zoals ze met Pauline, de vrouw van de ratman, hadden gedaan. Zo hadden de ratman en Toon een doel. Als ze de stedelingen tegen elkaar opzetten en kwaad bloed verzamelden en naar beneden stuurden, kregen ze in ruil een brief van hun geliefde.
En zo verdwenen Toon en Lize dus, waardoor zowel de inwoners van Nederdam als de inwoners van Oppenheim ongerust waren. De Nederdammers hadden Toon samen met de ratman gezien. Op die manier legden ze de link met de ratten en de rattenbeten die alle inwoners vertoonden. Dokter Haneman zou het uitzoeken. Hij wachtte Toon en de ratman op en ging samen met hen naar de onderwereld van de ratten om hen zo met één van zijn middeltjes te doen stoppen. Maar dat plannetje mislukte. Ze werden betrapt en opgesloten. Gelukkig had dokter Haneman salpeterzuur bij waarmee hij de kooien open kreeg. Ze zochten met z'n allen naar een andere manier dan het kwaad bloed om de machine te laten werken ... en die vonden ze ... In kwaad bloed zit venijn en dat venijn was nodig voor de werking van de kleppen. Maar ... 'het venijn zit hem in de staart' wordt toch gezegd? Dus ze zochten allerlei dingen met een staart waarin venijn zou kunnen zitten. Uiteindelijk vonden ze het: kattenstaart, een kruid. En ja hoor, het werkte. Ze deden wat kattenstaart in de machine en ze werkte... Zo hadden de ratten geen bloed meer nodig en mochten Lize, Pauline, Toon en de ratman vrij... In ruil daarvoor moesten ze wel zorgen voor voldoende kattenstaart zodat de machine zou blijven werken.
En zo gebeurde het... de stedelingen kwamen terug overeen en maakten geen ruzie meer, Toon en Lize verzamelden kattenstaart en de ratman en Pauline... Zij bleven beneden bij de ratten om van hun laatste dagen te genieten. Zij waren inmiddels al oud geworden. Door de tijd stil te zetten zagen ze er wel niet oud uit, maar hun lichamen waren wel oud... Er restte hen dus niet veel tijd meer... En weet je wie de ratman eigenlijk was? Hij bleek de oude man, van wie een standbeeld op het plein stond, te zijn. Hij was de stichter van de steden Nederdam en Oppenheim.
Eind goed, al goed!
Het was een leuke voorstelling zowel voor volwassenen als voor kinderen. Al zou ik er niet met jonge kinderen naartoe gaan, want op sommige momenten was het wel een beetje griezelig en eng ...
Maar voor kinderen vanaf 11 jaar en volwassenen is het zeker zeer geschikt!
Je kan hier in de klaspraktijk zeker rond werken, maar dan wel enkel in een 3e graad, vind ik. Zo kan het passen binnen een les wero / beeld rond kostuums, of binnen lessen drama als je met je school / klas zelf een musical in elkaar wil steken. Verder kan het ook een leuk uitstapje zijn om met de klas te doen om hen op die manier wat cultuur mee te geven.
Het was voor mij toch wel grensverleggend om naar deze musical te komen. Eerst en vooral had ik nog nooit een musical gezien en wist ik niet of het wel iets voor mij zou zijn. En ten tweede sprak de titel me ook niet echt aan. Ik dacht dat het nogal eng zou zijn... Het was Katelien die me overtuigde om er toch heen te gaan. Ze zei dat de musicals van MuzArt altijd de moeite waard zijn. Daarom heb ik het dan toch gedaan en ik heb er geen spijt van! Het was een mooi verhaal!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten